ELEKTRONICZNA DOKUMENTACJA MEDYCZNA TYM RAZEM W OGÓLNYCH WARUNKACH UMÓW O UDZIELANIE ŚWIADCZEŃ OPIEKI ZDROWOTNEJ
Data dodania: 28-08-17
Autor: radca prawny Maria Rachwał-Frankowska
W dniu 11 sierpnia 2017 r. na stronie internetowej Rządowego Centrum Legislacji pojawił się projekt rozporządzenia zmieniającego rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 8 września 2015 r. w sprawie ogólnych warunków umów na udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Projekt dostosowuje nowelizowane rozporządzenie do zmian wprowadzonych w systemie opieki zdrowotnej finansowanej ze środków publicznych przez ustawę „o sieci szpitali”. (Więcej na ten temat tutaj).
W tym miejscu należy zwrócić uwagę na to, iż projekt zakłada m.in. nałożenie na świadczeniodawców obowiązku prowadzenia dokumentacji medycznej w postaci elektronicznej w sposób, o którym mowa w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 9 listopada 2015 r. w sprawie rodzajów, zakresu i wzorów dokumentacji medycznej oraz sposobu jej przetwarzania. Prowadzenie dokumentacji medycznej w postaci elektronicznej, dotyczyć ma dokumentacji indywidualnej wewnętrznej i dokumentacji zbiorczej, z wyłączeniem dokumentów stanowiących elektroniczną dokumentację medyczną w rozumieniu ustawy z dnia 28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia (Dz. U. z 2016 r. poz. 1535, 1579 i 2020 oraz z 2017 r. poz. 599)”. Vacatio legis tego obowiązku ma wynosić 6 miesięcy.
W związku z nowelizacją ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia, która weszła w życie 25 sierpnia 2017 r., projektowana zmiana rozporządzenia OWU wymaga krótkiego komentarza.
Zgodnie z treścią art. 2 pkt 6 ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia, w brzmieniu od 25 sierpnia 2017 r., elektroniczna dokumentacja medyczna to dokumenty wytworzone w postaci elektronicznej opatrzone kwalifikowanym podpisem elektronicznym lub podpisem potwierdzonym profilem zaufanym ePUAP: a) umożliwiające usługobiorcy uzyskanie od usługodawcy świadczenia opieki zdrowotnej określonego rodzaju, z wyłączeniem zleceń na wyroby medyczne, b) określone w przepisach wydanych na podstawie art. 13a ustawy. Dokumenty, o których mowa w pkt a) to e-recepty, e-zlecenia i e-skierowania. Z kolej dokumenty, o których mowa w pkt b) zostaną wskazane w rozporządzeniu Ministra Zdrowia, które powinien wydać w wykonaniu art. 13a ww. ustawy. Jak wynika ze znowelizowanego art. 56 ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia, recepty mogą być wystawiane w postaci papierowej do dnia 31 grudnia 2019 r., a skierowania do dnia 31 grudnia 2020 r. Z kolei dokumentacja medyczna, która zostanie określona w przepisach wydanych na podstawie art. 13a ustawy może być prowadzona w postaci papierowej do dnia 31 grudnia 2018 r., a za pośrednictwem SIM, udostępniana będzie od dnia 1 stycznia 2021 r.
Na dzień dzisiejszy rozporządzenie określające dokumentację medyczną nie zostało jeszcze wydane, stąd też niemożliwe jest ustalenie katalogu dokumentacji medycznej, którą podmioty wykonujące działalność leczniczą będą musiały prowadzić w formie elektronicznej od 1 stycznia 2019 r.
Tymczasem z treści projektu nowelizacji rozporządzenia OWU wynika, iż świadczeniodawcy musieliby prowadzić dokumentację medyczną w formie elektronicznej już po 6 miesiącach od wejścia w życie ww. zmiany rozporządzenia, tj. prawdopodobnie jeszcze w I połowie 2018 r., co jest terminem krótszym, niż ten wynikający z ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia. Ponadto na chwilę obecną, biorąc pod uwagę brak rozporządzenia wykonawczego do art. 13a ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia, nie sposób dookreślić, jaka część dokumentacji medycznej miałaby być prowadzona na podstawie rozporządzenia OWU (w OWU chodzi bowiem o dokumentację medyczną indywidualną wewnętrzna oraz zbiorczą z wyłączeniem dokumentów stanowiących elektroniczną dokumentację medyczną w rozumieniu ww. ustawy, którą dookreślać ma nieistniejące na razie rozporządzenie). Co więcej może okazać się, iż rozporządzenie wykonawcze do art. 13a ww. ustawy, jako rodzaj elektronicznej dokumentacji określi dokumentację indywidualną wewnętrzną w postaci historii choroby, wyłączając tym samym zastosowanie do niej rozporządzenia OWU.
Abstrahując od powyższych rozbieżności między omawianymi aktami, wskazania wymaga, iż 6 - miesięczny okres vacatio legis wprowadzenia obowiązku prowadzenia elektronicznej dokumentacji medycznej na podstawie OWU, należy uznać za niewystarczający do tego, aby świadczeniodawcy przygotowali się należycie do realizacji nowego obowiązku. Za argumentem tym przemawia również fakt, iż termin wprowadzenia obowiązku prowadzenia elektronicznej dokumentacji medycznej w rozumieniu ustawy o systemie informacji w ochronie zdrowia jest notorycznie przesuwany. Wydłużanie tego terminu jest jednak dyktowane względami pragmatycznymi, tj. niedostatecznym przygotowaniem placówek medycznych. Projektowane zmiany rozporządzeniu OWU odnoszące się do elektronicznej dokumentacji medycznej tylko skomplikują wykonanie nałożonych na te placówki obowiązków.
Oczywiście, z całą pewnością należy opowiedzieć się za stopniowym wprowadzaniem elektronicznej dokumentacji medycznej, która jest nieuniknionym krokiem naprzód, niemniej zmiany te powinny być przeprowadzane w takich terminach, aby umożliwić tym podmiotom przygotowanie się do tych zmian w sposób niestanowiący nadmiernego obciążenia organizacyjnego i finansowego.